Bruce Nauman

Bruce hing een videocamera op - stamping in the studio- in zijn atelier en liep voor het oog van de camera in en uit het beeld. De ruimte waar hij in beweegt wordt in je hoofd bepaald door zijn bewegingen(acties) en is anders (en groter) dan de ruimte die de camera laat zien. Hij loopt onder een hoek en krom. Daarmee wordt een hoekige en tegelijkertijd kromme ruimte ontsloten. De vloer is een decor waarop hij stampend deze ruimte creeert. Het geluid geeft een maat voor het volume van de ruimte. In veel van Naumans fixed-camera en video werken, verdwijnen lichaamsdelen van het scherm als hij dichtbij de camera beweegt, soms wandelt hij compleet uit beeld terwijl we zijn voetstappen blijven horen. Hoe groot is het atelier, de werkplek en de bewegingsruimte van de kunstenaar? Hoe groot is de beeldruimte? De kunstenaar is niet langer meer het genie opgesloten in een onverwarmde studio afgelsoten van de wereld. Nee de kunstenaars ruimte, de creatieve ruimte is veel groter en wordt door handelingen bepaald. Als zo'n video wordt getoond in een galerieruimte roept het meteen de vraag op waar de galerie ruimte begint en eindigt. En de kunstperformance op straat? Maakt die van de straat een kunstruimte? Als ik nu naar een van zijn 'wandel' video's kijk, denk ik meteen aan Monthy Python en het ministerie van 'silly walks' en vreemd genoeg moet ik ook aan Queen denken: I wanna break free, met die stofzuigende Freddy Mercury.

silly walks

foto uit Bruce Nauman Slow Angel Walk(Beckett walk)