Vreemde vogels

Dit verhaal werd geschreven door Susan van Veen, een eerste jaars Rietveld Academie student, die gedurende een week werkte aan een beeld over de Rietveld. " De Rietveld drukt een stempel," zei Susan," op iedereen die daar studeert. Wij, studenten van de Rietveld, nemen telkens als we het gebouw verlaten een stukje Rietveld mee. Het logo wordt gedragen door alle rietveld studenten en docenten en is versnipperd over de hele wereld," aldus Susan. Susan verbeeldde haar ervaring binnen in het gebouw, terwijl ze naar buiten keek:

Het gebouw waarop het rode Gerrit Rietveld Academie logo staat is grijs, net als veel andere gebouwen op de Zuid-as. Vanbinnen is het gebouw ook grijs. De vloer is grijs, het beton is grijs, de muren zijn grijs geverfd en de tafels zijn grijs. Zelfs de stoelen zijn grijs. Het gebouw is ontworpen door meneer Rietveld en meneer Rietveld hield van grijs.

Ik hou geloof ik niet zo van grijs. Het staat wel erg mooi om je tekeningen te presenteren op een grijze achtergrond, en ik geloof dat dat de bedoeling was van meneer Rietveld. Maar toch heb ik er een hekel aan. De lucht is in Nederland is vaak erg grijs. Het soort grijs dat soms alle andere kleuren opslokt.

Als ik ‘s winters naar buiten kijk door de grote ramen die meneer Rietveld dan weer wel erg goed bedacht heeft, zie ik soms, in de bomen aan de achterkant die bijna even hoog zijn als dit grijze, rechthoekige gebouw, iets merkwaardigs. Een fluoriscerende groene exoot heeft zich het Rietveld-uitzicht toegeeigend.

De halsbandparkieten kolonie die leeft op de Zuid-as bestaat uit nakomelingen van ontsnapte kooivogels die zich verrassend goed weten te handhaven in stedelijk gebied. Paradijsvogels zijn het. Met hun excentrieke groenblauwe pracht en rode snaveltjes. Inspirerende kunstenaars die nooit zullen worden opgeslokt in de grijze omgeving, maar altijd hun lange gekleurde veren zullen behouden.

The building bearing the red Gerrit Rietveld Academie logo is a rather grey one, like so many of the big buildings on the Zuid-as. On the inside the building is also grey. The floor is grey, the concrete is grey, the walls are painted grey and the tables are grey. Even the chairs are grey. The building was designed by Gerrit Rietveld himself and Gerrit Rietveld himself loved grey.

I don’t like grey. It does look beautiful as a neutral background when presenting paintings or drawings. I think Mr Rietveld was aiming for this effect. Still, I don’t like grey. The sky in the Netherlands is often grey. It is the kind of grey that engulfs all other colours.

When on such a grey day, I look out one of the big windows, I sometimes see, in the trees right next to the building that are as high as the building itself, something peculiar. Different from its surroundings. A fluorescent green exotic species has appropriated the view.

The Ring-necked Parakeet colony that lives on the Zuid-as consists of the descendants of escaped cage birds that know surprisingly well how to survive in urban areas. Birds of paradise. Green and blue eccentric beauty with red, perfect snouts. Inspiring little flying artists that will never give in to the grey, but will always be the owners of exotic, long, fluorescent coloured tail feathers.